Werkplezier als hoogste doel

Om half negen ‘s ochtends is het aardig druk aan de eettafel op de vierde verdieping van zorgcentrum/verpleeghuis Schiewaegh, een van de locaties van de Frankelandgroep. Alle bewoners zitten aan het ontbijt. De bruine meubels en het boerenbontservies doen nostalgisch aan. Deze inrichting draagt eraan bij dat bewoners zich op hun gemak voelen, zegt afdelingshoofd Jetske Lima-Bezemer. ‘En dat vinden wij buitengewoon belangrijk. Het is tenslotte hun thuis.’

Werkplezier

Tijdens het ontbijt helpen de gastvrouwen de bewoners bij wie dat nodig is. Een gastvrouw legt een arm om de schouder van een bewoner. Tussen het eten van de boterhammen door wordt er volop gelachen. Misschien heeft dat te maken met het zonnige weer vandaag. Maar het is ook tekenend voor het werkplezier bij Schiewaegh.

Locatiemanager Natasja Heij krijgt zelf een glimlach op haar gezicht als ze over dit onderwerp begint. Werkplezier is een van haar stokpaardjes. ‘We willen dat zowel bewoners als medewerkers het mét elkaar naar hun zin hebben.’ Zoiets kun je als organisatie niet afdwingen. Maar wat je wel kunt doen, is een plezierige sfeer creëren, is de overtuiging van Natasja. ‘Als ik met afdelingshoofden voor overleg bij elkaar zit, gaat het er niet altijd even serieus aan toe. Het is goed om de zaken zo nu en dan met een gezonde dosis humor te benaderen. Want het werk moet ook leuk blijven.’

Eigen inbreng

Behalve aan werkplezier besteedt de Frankelandgroep ook veel aandacht aan de eigen inbreng van medewerkers. Bijvoorbeeld tijdens de beleidsdagen. Bij veel organisaties zijn zulke dagen vooral bedoeld voor het management. Maar niet bij de Frankelandgroep. ‘Wij nodigen iedereen uit’, zegt Natasja. ‘Zorgmedewerkers en de technische dienst bijvoorbeeld, maar ook huishoudelijk medewerkers en vrijwilligers. Bestuur en directie praten je dan bij over de ontwikkelingen. En iedere medewerker kan zelf zaken aankaarten.’

Medewerkers stimuleren om zelf met ideeën te komen over hoe het beter kan: dat gebeurt niet alleen tijdens de beleidsdagen, maar ook tijdens het dagelijks overleg. ‘Op mijn afdeling hebben we nu vier stagiaires’, vertelt Jetske. ‘Een van hen had gezien dat we de volgende dag, inclusief stagiaires, met z’n tienen stonden. ‘s Avonds stonden we met z’n tweeën. Was het niet een idee als de stagiaires een keer een avonddienst gingen doen? Dat hebben we toen meteen ingevoerd.’

Het laat mooi zien hoe iedereen binnen Schiewaegh meedenkt. ‘Daar moet je als organisatie wel de voorwaarden voor scheppen’, benadrukt Natasja. ‘Dat doen we in werkgroepen. We letten erop dat daarin niet steeds dezelfde medewerkers plaatsnemen. Wie heeft er wat met een bepaald onderwerp? En wie is er enthousiast over? Dié collega’s moet je hebben. En dan maakt het niet uit of je verpleegkundige, gastvrouw of vrijwilliger bent. Want we zijn één team.’

Nieuwe mogelijkheden

Hoe houd je als zorgorganisatie je medewerkers tevreden? Ook die vraag staat hoog op de agenda bij de Frankelandgroep. ‘Soms voel je aan dat mensen niet meer op de juiste plek zitten’, zegt Natasja. ‘Ik ga dan altijd met ze in gesprek. En dan blijkt bijvoorbeeld dat ze vanwege leeftijd of lichamelijke ongemakken hun werk niet meer goed uitvoeren. We kijken dan altijd naar wat iemand nog wél kan.’

Zo is een subhoofd van een van de afdelingen van Schiewaegh dit jaar geswitcht naar een heel andere job: die van activiteitenbegeleider. ‘Ze is daar heel enthousiast over. En ik zie de afdeling de lucht in schieten!’, zegt Natasja. ‘Zoiets is geen uitzondering. Een huishoudelijk medewerker doet een interne opleiding, omdat ze vakmatig verder wil. Er zijn ook vrijwilligers die bij ons in dienst komen. Als je als werkgever mogelijkheden biedt, houd je mensen binnen. En dat is in deze krappe arbeidsmarkt veel waard.’

Verzuimcijfers

Natuurlijk is het ook bij Schiewaegh niet altijd rozengeur en maneschijn. ‘Er zijn dagen waarop je denkt: hoe redden we het qua bezetting?’ verzucht Jetske. ‘Dan moet je elkaar helpen. Als het nodig is, spring ik ook bij. Want het gaat om het welzijn van bewoners.’

Verzuim is, zoals voor elke zorgorganisatie, ook voor de Frankelandgroep een voortdurend aandachtspunt. Als je naar de cijfers kijkt, doen Schiewaegh en de andere locaties het bovengemiddeld goed. Dat vraagt om intensieve begeleiding, weet Natasja. ‘We hebben speciaal hiervoor twee verzuimcoördinatoren aangesteld.’

Ook binnen de afdelingen is verzuim onderwerp van gesprek. Je moet er niet te veel omheen draaien, vindt Jetske. Zeker als het gaat om kortdurend verzuim dat vaak terugkomt. ‘Dan ga ik een open en eerlijk gesprek aan. Wat is er aan de hand? Wat kunnen wij als werkgever doen om jou te ondersteunen?’

Open deur

Elkaar aanspreken is binnen Schiewaegh de normaalste zaak van de wereld. Van formeel ‘gedoe’ moeten ze niets hebben. Dat blijkt ook tijdens het gesprek dat we voeren op de kamer van Natasja. Af en toe worden we onderbroken door iemand die zijn of haar hoofd om de hoek van de deur steekt. ‘Het komt nu even niet uit’, zegt Natasja lachend als de derde keer een collega ‘inbreekt’. ‘Zal ik de deur op het bordje bezet schuiven?’, vraagt de collega. Een goed idee, vinden wij.

Natasja had daar niet meteen aan gedacht. En dat is – als je er even over nadenkt – best een compliment waard. Want van dichte deuren gaat een organisatie niet beter draaien. Toegankelijk en laagdrempelig: daar kom je een stuk verder mee.